ฤดูเลือกตั้ง: กินหญ้ากินฟาง เขาว่าเอาอย่างเยี่ยงควาย กินอิฐกินทราย ควายก็กลายเป็นคน

เรื่องราวจากบทเพลงสะท้อนการเมือง ถึงประเด็นคำถามว่า “แล้วทำไมนักการเมืองไม่สร้างอะไรให้ประชาชนโดยไม่ต้องทุจริตบ้าง ในเมื่อการพัฒนาให้เจริญโดยสุจริต ก็เป็นหน้าที่อยู่แล้ว”

เมื่อปีที่แล้วมีข่าวหนึ่งสร้างอารมณ์ขันร้ายจนกระทั่งผมอยากจะร้องไห้ออกมา ข่าวนั้นระบุว่า ผลสำรวจความคิดเห็นคนไทย กว่า 60 เปอร์เซนต์ ยอมให้นักการเมืองโกงกิน ถ้ามันช่วยให้ชีวิตความเป็นอยู่ดีขึ้น!!!

ขออนุญาตตกใจด้วยการใส่เครื่องหมาย อัศเจรีย์ไป 3 ดอกอีกที!!! เพราะผมไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นเลยว่าทำไมความคิดทัศนคติของคนจึงยอมรับในสิ่งที่ผิดอยู่เห็นๆ

คือถ้าปล่อยให้นักการเมืองน้ำครำกินทุกอย่างที่ขวางหน้า กินหิน กินดิน กินปูน กินทราย กินทางด่วน กินแท็บเล็ต กินรถดับเพลิง กินนมเด็ก กินสนามฟุตซอล ไม่เว้นแม้แต่ห้องน้ำสนามบิน แล้วประเทศมันจะเจริญได้อย่างไร ถ้าประเทศชาติไม่เจริญแล้วชีวิตพวกเราๆจะดีขึ้นได้อย่างไร ?

อย่างไรก็ตามหลังจากติดตามดูข่าวในการนำเสนอหลายๆมุม ผมได้ยินเสียงตะโกนอย่างเงียบเชียบบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ขัดแย้งกันเสียทีเดียว โดยผมได้ไปเดินชนความคิดเห็นบางความคิดเห็นต่อเรื่องนี้ในเชิงว่า เห็นด้วย เข้าจังๆ โดยคนผู้นั้นสนับสนุนว่าทำไมกว่า 60 เปอร์เซนต์จึงยอมให้นักการเมืองโกงกิน

โดยคนคนนั้นเขายกตัวอย่างว่า เขาอยู่ในเขตไกลเมือง ถนนหนทางไม่ดี เวลาเดินทางเข้าเมือง เจออุปสรรคนานา ไม่ต่างอะไรกับการเดินทางที่ลำบากรากเลือดบนดวงจันทร์ กระทั่งนักการเมืองมาเสนอว่าจะสร้างถนนตัดตรงดิ่งเข้าหมู่บ้านให้กับชาวบ้าน

แน่นอนว่า “เชื้อ” นักการเมืองประเภทกินได้ทุกอย่าง ย่อมคิดถึงประโยชน์แอบแฝงจากการสร้างถนนให้ชาวบ้านด้วย แต่ถือว่า win-win ฝ่ายนักการเมืองได้รับทานงบในการสร้างถนน ฝ่ายชาวบ้านได้ความสะดวกสบาย

นี่แหละ…การยอมรับให้นักการเมืองโกงกิน แล้วช่วยให้คุณภาพชีวิตดีขึ้น เพราะถ้าไม่ยอมให้พี่ๆนักการเมือง เขากินหิน กินปูน ที่นำมาสร้างถนน แล้วชาวบ้านต้องรอถนนตัดเข้าหมู่บ้านถึงเมื่อไร นี่คือเหตุผลที่ว่าทำไมกว่า 60 เปอร์เซ็นต์จากผลสำรวจึงรู้สึกว่าการโกงกินไม่ใช่เรื่องผิดบาป

แต่หลังจากผมเอาเท้าก่ายหน้าผากตรึกตรองอย่างถ้วนถี่ยิ่งกว่าเด็กสอบแอดมิชชั่น ผมเกิดความอยากรู้ว่า แล้วทำไมนักการเมืองไม่สร้างอะไรๆให้ชาวบ้านโดยไม่ต้องทุจริตบ้าง ในเมื่อการพัฒนาให้บ้านเมืองรุ่งเรืองโดยสุจริต ก็เป็นหน้าที่อยู่แล้วไม่ใช่หรือ

มันคล้ายกับการสร้างสนามบินใหม่ล่าสุดในบางประเทศเลย ฝ่ายนักการเมืองก็กินงบประมาณในการสร้างสนามบินจนกระทั่งสบายไปถึงรุ่นลูกของเหลน ขณะที่ฝ่ายชาวบ้านได้สนามบินนานาชาติมาใช้

ดูเหมือนจะ win-win แต่สนามบินยังไม่ทันเปิดใช้งานเลย รันเวย์กลับทรุดแบบไม่มีเหตุผลและไม่ต้องการความเข้าใจใดๆทั้งสิ้น พวกพี่ๆเขาก็เลยต้องเบิกงบประมาณแผ่นดินเพื่อเอาไปซ่อมอีกสักรอบ

แน่นอนว่างบประมาณการซ่อม ก็มาจากภาษีที่พวกเราจ่ายให้ทำนุบำรุงประเทศ แต่กลับถูกพวกพี่ๆ “กิน” กันอีกรอบ เช่นเดียวกับถนนของเจ้าของความคิดเห็นนั้น ไม่นานมันก็คงชำรุด พวกพี่ๆที่เคารพก็คงถือโอกาสเบิกงบไปซ่อมแซมอีกรอบ

แต่มันเป็นเรื่องเศร้าที่ผลสำรวจบอกว่าคนไทยกว่า 60 เปอร์เซนต์ ยอมให้นักการเมืองโกงกินตามอัธยาศัย ด้วยความคิดว่ามันจะช่วยให้ชีวิตของตัวเองดีขึ้น

ส่วนที่ผมเขียนมายืดยาว ก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่า เห็นว่าช่วงนี้กำลังจะเข้าช่วงเทศกาลเลือกตั้ง ผู้ว่า กทม. แล้ว

ผมจะไม่เป็นคนในกว่า 60 เปอร์เซนต์ในผลสำรวจแน่นอน…

ป.ล. แรงบันดาลใจจากเพลง คนกันเอง

“กินหญ้ากินฟางเขาว่าเอาอย่างเยี่ยงควาย กินอิฐกินทรายไอ้ควายก็กลายเป็นคน เฮไหนฮาไหนขอให้ได้กินด้วยคน แย่งกันจนป่น เพราะเรามันคนกันเอง”

เนื้อร้อง : นิวัติ กองเพียร
ทำนอง : ดนู ฮันตระกูล

เขียนโดย dakadev_pui เมื่อ 2013-01-18 ในหมวด #วิดีโอ #lifestyle #vote-dakadev_pui-politics-bangkok