ตกหลุมรักรถเข็น-คุณไม่เคยขัดใจตัวเองกับความต้องการนั้น!

เรื่องราวการถ่ายภาพรถเข็นอย่างลุ่มหลงที่ไม่อาจหาคำอธิบายได้ของ “คุณ”

ภาพถ่ายรถเข็นของคุณคงไม่มีความน่าสนใจ มันอยู่บนเส้นบรรทัดอันกรอบ-เปราะของความไม่มีเหตุผลของคุณ

โดยปกติคุณมักจะไปตามสถานที่ต่างๆ และมักจะถ่ายรูปเก็บไว้เสมอ ซูเปอร์มาร์เก็ตก็เป็นอีกสถานที่แห่งหนึ่งที่คุณชอบไป สิ่งแรกที่คุณจะมุ่งหน้าไปกดชัดเตอร์ก็คือ รถเข็น

คุณกลับมานั่งดูภาพเก่าๆ คุณมีภาพรถเข็นในอิริยาบทต่างๆเก็บไว้เยอะเป็นจำนวนมาก (ไม่รู้จะถ่ายมาทำไมเยอะแยะ ในเมื่อมันก็เป็นรถเข็นเหมือนๆกัน) ทั้งถ่ายเดี่ยวๆ หรือถ่ายกับคนรอบตัวของคุณ คุณลองมานั่งคิดดูอย่างจริงจัง มาหาเหตุผลว่าทำไมจึงมีภาพรถเข็นจำนวนมาก คำตอบของคุณไม่ชัดเจน ออกจะเลือนราง เป็นเพราะความรู้สึกเพียวๆ เหมือนมือที่มองไม่เห็นผลักหลังให้คุณเดินเข้าไปถ่ายภาพรถเข็นเสมอ

ปกติคุณเข้าใจว่าในซูเปอร์มาร์เก็ต (หรือด้านนอกก็ตาม) จะถูกห้ามถ่ายภาพ รถเข็นก็อยู่ในกฏนี้เหมือนกัน แต่คุณก็ยังฝ่าฝืน ดึงดันที่จะถ่ายภาพรถเข็นต่อไป คุณถ่ายมันด้วยอารมณ์แอบท้าทายความผิด เหมือนอารมณ์เด็กที่แอบกินผลไม้ของคนข้างบ้าน คุณไม่สนใจกฎเกณฑ์ที่ซูเปอร์มาร์เก็ตเขียนไว้ คุณไม่คิดว่ามันจะพังถ้าหากคุณจะเอาเพื่อนของคุณลงไปในนั้น

มันไม่ใช่ความผิดคอขาดบาดตาย แต่มันก็คือความผิด

ครั้งหนึ่งคุณ เคยเจอพนักงานรักษความปลอดภัยในซูเปอร์มาร์เก็ตเดินเข้ามา บอกว่า ห้ามถ่ายภาพรถเข็น แต่พอลับหลังพนักงานรักษาความปลอดภัย คุณก็ถ่ายภาพรถเข็นอีก เหมือนถูกอะไรบางอย่างชักใยอยู่เบื้องบน ถ่ายมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ไม่มีอะไรซับซ้อนในความรู้สึก แค่คุณรู้สึกกระทบใจว่าต้องถ่ายรถเข็น คุณก็จะเดินไปถ่ายรถเข็น

คุณไม่เคยขัดใจตัวเองกับความต้องการนั้น!

…

มีหลายเรื่องในชีวิตที่คุณทำไปด้วยความรู้สึก ไม่มีและเหตุผลใดๆ รองรับ

เรื่องนี้ก็คงเป็นอีกเรื่องหนึ่งเช่นกัน ที่ไม่มีตรรกะสนับสนุน – คุณจะลุ่มหลงรถเข็นอย่างไม่มีคำอธิบาย

ไม่มีคำอธิบายเหมือนกับที่ ผม(ทะลึ่ง)อยากเปลี่ยนสรรรพนาม ในข้อเขียนชิ้นนี้ จาก “ผม” เป็น “คุณ”

แค่นั้นเอง

เขียนโดย dakadev_pui เมื่อ 2012-10-20 ในหมวด #lifestyle #dakadev_pui-lomo-cart-thailand-love