อ่าวลุงดำ เกาะเสม็ด : กรณีการค้นหาคำตอบว่าเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำหรือไม่?

การเดินทางไปอ่าวลุงดำ เกาะเสม็ดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้ผมต้องกลับมาไถ่ถามตัวเองว่าอยู่ในความป่วยไข้เป็นโรคย้ำคิดย้ำทำหรือไม่…

1
เคยตั้งคำถามกับตัวเองกันบ้างหรือเปล่าว่าเราเป็นคนปกติ ธรรมดา หรือมีความป่วยไข้แทรกซึมอยู่ในซอกหลืบของชีวิตจากพฤติกรรมต่างๆในชีวิตประจำวัน

เพราะเมื่อหากโยนตัวเองเข้าไปในอดีต ผมไม่เคยคิดจะตั้งคำถามแบบนี้กับตัวเองเลย แต่แล้วจู่ๆวาบความคิดหนึ่งก็ได้เข้ามาในความคิดให้ตั้งคำถามกับตัวเองทันทีที่เห็น ภาพถ่าย จากอ่าวลุงดำ เกาะเสม็ด ซึ่งผมเป็นคนกระแทกชัตเตอร์ด้วยตัวเอง…

2
ผมลองไถ่ถามความทรงจำตัวเอง นับตั้งแต่บังเอิญเห็น รูปจากอ่าวลุงดำ เกาะเสม็ด ผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ส่วนตัวที่บ้าน ว่าผมเดินทางไปสถานที่แห่งนี้มากี่ครั้งแล้วในชีวิต ?

รอยทรงจำแรก ต้องย้อนกลับไปเมื่อปี 46 สมัยเป็นเฟรชชี่ ผมเดินทางไปที่อ่าวลุงดำ เกาะเสม็ด แบบไม่รู้เหนือรู้ใต้ ไปแบบคนที่เพิ่งได้อิสรภาพจากการดูแลของผู้ปกครอง ทำให้ครั้งนั้น อะไรในสถานที่แห่งนี้จึงกลายเป็นความแปลกใหม่ และความตื่นเต้นสำหรับชีวิตไปเสียทั้งหมด

อีก 6 ปีต่อมา ผมก็ได้เดินทางกลับไป อ่าวลุงดำ เกาะเสม็ดอีกครั้ง ตามคำเรียกร้องของสายลมและแสงแดดแห่งเดือนสิงหา แต่เป็นเรื่องน่าเสียดายที่การเดินทางไปยังอ่าวลุงดำ เกาะเสม็ดใน 2 ครั้งแรกนั้น ผมยังไม่มีโอกาสให้กล้อง lomo และภาพถ่าย lomograph เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต จึงทำให้การพาตัวเองไปเหยียบพื้นทรายอ่าวลุงดำสองครั้งนั้น ไม่มีภาพจากกล้องฟิล์มเลย

อย่างไรก็ตาม นับตั้งแต่ผมขายวิญญาณและหัวใจให้กับวิถีโลโมกราฟี่เมื่อกรกฏา 53 ผมขโมยเวลาของตัวเองเดินทางไปยังหลายๆสถานที่เพื่อกระแทกชัตเตอร์ รวมถึงไป ‘ซ้ำ’ อ่าวลุงดำ เกาะเสม็ดด้วย ซึ่งเป็นอีกหนึ่งครั้งที่ยังเป็นแผลอยู่ในใจไม่ลืม คือเมื่อการไปเยือนอ่าวลุงดำ เกาะเสม็ดตามเสียงกู่ตะโกนแห่งเดือนเมษา 54 ครั้งนั้นผมพกกล้องโลโม่และฟิล์มไปราวกับ “บ้าหอบฟาง” แต่แค่เปลี่ยนสำนวนเสียใหม่เป็น “บ้าหอบกล้อง” ซึ่งจากการบ้าหอบกล้อง ส่งผลให้เกิดอุบัติเหตุจน LC-A+ ตัวแรกในชีวิตหลุดมือตกน้ำตั้งแต่อนุสาวรีย์ชัยฯและพังคามือ แต่ถือว่าโชคยังยืนอยู่ข้างผมบ้างที่ผมใช้เวลา 5 นาทีก็ตัดใจได้ และมุ่งมั่นกับการกระแทกชัตเตอร์กล้องตัวอื่นแทน…แต่การไปอ่าวลุงดำ เกาะเสม็ดครั้งนั้น ไม่มีภาพจากกล้อง LC-A+ ตัวโปรดของผม

และเมื่อมีบทเรียนแล้ว…การไปเยือนอ่าวลุงดำ เกาะเสม็ดครั้งต่อมา คือในช่วงส่งท้ายปี 55 ผมจึงระมัดระวังกล้องทุกตัวราวกับไข่ในหิน และที่สำคัญมันเปรียบเสมือนการแก้ตัวที่ได้เอา LC-A+ มาถ่ายที่นี่ให้ได้ตามความตั้งใจซึ่งก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ไม่มีร่องรอยบาดแผลใดๆ

ลองนับๆดูอย่างถ้วนถี่ในรอบ 3 ปี เท้าของผมพาตัวเองไปยัง อ่าวลุงดำ เกาะเสม็ดถึง 3 ครั้ง!

ใครและใครอาจจะเคยไปเที่ยวในสถานที่ซ้ำๆเดิมๆ แต่เมื่อผมลองมาคิดดูการไป ที่เดิมซ้ำเดิมบ่อยและถี่ขนาดนี้ (ทั้งที่เลือกไปที่อื่นๆก็ได้ตั้งเยอะแยะ) แปลว่าเราอาจจะป่วยไข้เป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ ก็ได้ ?

3
ด้วยความไม่รู้ เป็นแรงผลักให้ผมค้นหาว่าเรามีความป่วยไข้เป็นพวกย้ำคิดย้ำทำหรือเปล่า และผลจากการค้นหาผ่านโลกออนไลน์พบว่า “อาการของพวกย้ำทำคือการทำพฤติกรรมซ้ำๆ เพื่อลดความไม่สบายใจที่เกิดขึ้น ซึ่งคนทำก็รู้สึกว่าเป็นสิ่งที่ไม่มีเหตุผล แต่ก็ไม่สามารถหยุดความคิดและการกระทำดังกล่าวได้ และหมดเวลาไปกับอาการดังกล่าวเป็นอย่างมาก ทำให้ผู้ป่วยทุกข์ทรมานจากอาการที่เกิดขึ้น”

ใช่…ผมใช้เวลาในการท่องเที่ยวหลายต่อหลายครั้งในการไปฝากรอยเท้าไว้ที่ผืนทรายอ่าวลุงดำ เกาะเสม็ด และดูจะคล้ายว่ามันไม่มีเหตุผลที่เดินทางไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า อ่าวเดิม เกาะเดิม ทุกปี จนคล้ายกับอยู่ในความป่วยไข้ของโรคย้ำคิดย้ำทำ

เพียงแต่ว่า กับประโยคสุดท้ายของผู้ป่วยย้ำคิดย้ำทำระบุว่า ผู้ป่วยจะหมดเวลาไปกับอาการดังกล่าวเป็นอย่างมาก ทำให้ผู้ป่วยทุกข์ทรมานจากอาการที่เกิดขึ้น แต่ทว่าทุกครั้งที่ผมไปอ่าวลุงดำ เกาะเสม็ด ผมกลับมีความสุขทุกครั้งไป…

แปลว่าผมไม่ได้ป่วยใช่ไหม ?

ป.ล. การเดินทางไปที่อ่าวลุงดำ มีหลายวิธี โดยให้เดินทางไปที่ท่าเรือบ้านเพ จังหวัดระยอง จากนั้นนั่งเรือข้ามเกาะลงหน้าด้านแล้วต่อรถ หรือจะนั่งเรือข้ามเกาะมาลงอ่าววงเดือน แล้วเดินอีกราวๆ 40 นาทีก็ได้ : ) ที่นี่เรียบง่าย ห่างไกลผู้คนพอสมควร และราคาอาหารและที่พักยังเป็นมิตรกับเงินในกระเป๋าด้วย…

เขียนโดย dakadev_pui เมื่อ 2013-04-19 ในหมวด #places #location #select-type-of-location #escape-from-the-city #smed-island-thailand-dakadev_pui-lomo-rayong